Peplos

Szerokość tkanin, która tworzy peplos po złożeniu jej wzdłuż jest równa odległości pomiędzy łokciami przy wyciągniętych poziomo rękach. Natomiast długość peplosu dobierana była w zależności od wzrostu użytkownika. Peplos bez przepasania miał zakrywać stopy właścicielki tego stroju. Nadmiar długości tkaniny tworzył odrzutkę. Odrzutka stanowiła drugą warstwę w  górnej części ubioru. Jej długość mogła być różna począwszy od takiej, która zakrywała piersi do takiej, która osłaniała biodra. W przypadku tym drugim peplos był przepasany na odrzutce. Strój ten okrywał lewy bok kobiety, a na prawym boku był zeszyty. Peplosa używano do V wieku przed naszą erą i modny był w Gracji. Peniuary były zazwyczaj luźne oraz obszerne. Wykonywane były z cienkich tkanin oraz ozdobione były koronkami oraz falbanami. Peniuary były modne od XVIII do XX wieku i były używane zazwyczaj podczas robienia toalety. Pavadi natomiast jest kobiecym ubiorem, który noszony jest w Indiach. Strój ten jest przeznaczony dla dziewczynek oraz kobiet niezamężnych. Strój ten złożony jest z długiej bluzeczki oraz długiej spódnicy. Natomiast pareo jest tradycyjną spódnicą, którą noszą kobiety na Tahiti. Obecnie stanowi ją chusta o kształcie albo prostokątnym albo kwadratowym albo trójkątnym. Jest wykonana z cienkiej tkaniny. Zazwyczaj używana jest jako część plażowego stroju i jest wiązana na biodrze. Natomiast panier jest rodzajem stelaża, który modny był w XVIII wieku. Miał on na celu zwiększyć szerokość sukni. Stelaż ten składał się z od trzech do ośmiu obręczy. Obręcze te były wykonane z fiszbinu albo z wikliny, ale to rzadko albo z cienkiej stali albo też z pikowanego włosia.

Moda na panier

Panier stanowił stelaż dla sukni, która była szeroka po bokach, a spłaszczona z przodu oraz z tyłu. Jednakże stelaż ten z biegiem lat zmieniał się. Powstały z przodu płaski klin tkaniny był zazwyczaj bogato zdobiony. Zdobieniami tymi były na przykład: hafty, falbany, koronki, plisy czy też wstążki. Pod koniec XVIII wieku takie stelaże powiększające objętość sukni wyszły z mody. Kolejnym modnym ubiorem był niegdyś myśliczek. Jest to ubiór kobiecy przeznaczony do jazdy konnej. Ubiór ten został wprowadzony w XVII wieku we francuskiej modzie dworskiej. Strój ten rozpowszechnił się w XIX wieku. Złożony był z górnej części, która była wzorowana na strój męski oraz z długiej szerokiej spódnicy i kapelusza. Wszystko było zgodne z aktualną modą. Strój taki dzieliło się do jazdy konnej po męsku oraz do jazdy konnej po damsku. Amazonka do jazdy konnej po męsku składa się obecnie z żakietu przeznaczonego do jazdy konne, który jest wzorowany na męski styl oraz ze spódnicy. Spódnica taka powinna sięgać ziemi podczas stania kobiety. Spódnica powinna rozkładać się na koniu. Ponadto spódnica taka powinna być wyposażona w zapięcie, które spina nadmiar materiału w talii, kiedy kobieta chodzi. W ten sposób unikniemy plątania się materiału wokoło nóg. Innym rodzajem takiej spódnicy przeznaczonej do jazdy konnej po męsku jest wąska spódnica, która jest rozpinana od dołu do góry. Rozpinanie może znajdować się zarówno z przodu, jak i z tyłu. Takie zapięcie uniemożliwia podwijanie się spódnicy w ciągu jazdy, ale gwarantuje odpowiednie ułożenie materiału na nogach jadącej na koniu kobiety.